„Zazidani” je igrani film Vojislava Kokana Rakonjca iz 1969. godine. Ovo je njegov poslednji film koji je snimio pre smrti. Scenario je napisan prema motivima romana Branimira Šćepanovića pod nazivom „Osuđenici”. Ovaj film je nastavak Rakonjčevog prethodnog filma „Pre istine”.
Zazidani koriste inserte iz filma Pre istine koji simbolišu sećanja Strahinje Petrovića na druženje i dane slobode koji su prikazani u prethodnom filmu. U pojedinim delovima filma glumac Branko Pleša (lik Mladena Stojanovića) simbolično pozajmljuje svoj glas Bati Stojkoviću.
U filmu Pre istine splet životnih okolnosti ponovo spaja Strahinju Petrovića (Ljuba Tadić) i Mladena Stojanovića (Branko Pleša), između kojih se razvija prijateljstvo koje zbog preljube završava ubistvom.
Radnja filma Zazidani se odvija u zatvorskom kompleksu koji se nalazi na neimenovanom ostrvu koje, zbog vremena i društveno-političke situacije u kojoj je film sniman, podseća na Goli otok. Glavne uloge tumače Ljuba Tadić (Strahinja Petrović, zatvorenik) i Danilo Bata Stojković (Gavrilo, zatvorski čuvar). Strahinja Petrović je osuđen na 19 godina zatvora za ubistvo zbog preljube.
Njegov prvi pokušaj bekstva je osujećen, te on biva prebačen u samicu gde mu je jedini izvor komunikacije čuvar Gavrilo koji ga neprestano verbalno maltretira na svaki mogući način. Drugi pokušaj osujetio je sam Strahinja, jer se u trenutku bekstva vratio da spase čuvara koji je, dok ga je jurio, nespretno upao u vodu i počeo da se davi.
Od tog trenutka njih dvojica razvijaju naizgled prisnu komunikaciju koja će nas dovesti do neočekivanih obrta i navesti nas na preispitivanje namera i motiva uključenih u posve specifičan odnos dva čoveka koji se nalaze na suprotnim tačkama životnog spektra.
Flm Zazidani odlikuje tematska višeslojnost. Kroz kompleksnost međuljudskih odnosa u izolovanim uslovima, gledaocu se sve vreme predočava dualizam dobra i zla, prijateljstva i antagonizma, saosećanja i apatije.
Crna estetika donosi nam jedan realističan, neretko turoban prikaz stvarnosti, u čijem središtu je običan čovek sa svim svojim vrlinama i manama. Bez potrebe za ulepšavanjem i u krajnje provokativnom maniru, crnotalasni film nam pruža širok spektar tema koji obuhvata egzistencijalna previranja i moralni pad pojedinca, siromaštvo, kritiku tadašnjeg vrednosnog i političkog sistema.
Crnotalasni film je prekretnica u istoriji jugoslovenske kinematografije. Nakon dekada u kojima su dominirali ratni filmovi posredstvom kojih su se prikazivali hrabri i neustrašivi partizanski borci, gotovo nepogrešivi u svojim delanjima, došlo je do preokreta u čitavom poimanju jugoslovenskog filma i stvaranja jedne nove poetike koje donose 60-e godine.
Crni talas je počeo da postavlja pitanja koja su se ticala društvenih pojava, skrajnutih na marginu, neretko i tabuiziranih, za koje nije bilo mesta u glavnim tokovima tadašnje društveno-političke struje, što je često za posledicu imalo cenzuru i zabranu filmova, kao i krivično gonjenje autora.
O autoru
