Predstava „Prasetina na 178 načina”, po tekstu Aleksandre Jovanović, a u režiji Sonje Petrović, premijerno je izvedena 30. januara na Maloj sceni pozorišta. Simboličnim naslovom koji u sebi sadrži broj, a koji se odnosi na član u Krivičnom zakoniku – Nasilna obljublja, odnosno silovanje, kao i tematika dela, svakako su još jedan od načina kojim niška kulturna scena skreće pažnju na problem od kojeg se, prema mišljenju autorke, često okreće glava na drugu stranu.
U društvu ogrezlom nasiljem, žene sve češće bivaju tretirane samo kao redni broj žrtava seksualnog i fizičkog nasilja, dok se nasilnici, putem medija, plasiraju kao monstrumi i čudovišta uglavnom nemoćni da se svom porivu odupru. Sistematično, pogrešno i, priznaće se, donekle urođeno nereagovanje na ovaj sveučestaliji problem u društvu, prikazano je tako da kod publike izazove mučninu, krivicu i želju za reakcijom i pobunom.
Aleksandra Jovanović i Sonja Petrović zalaze u samu srž problema seksualnog nasilja, ne prezajući da se suprotstave patrijarhalnom sistemu i od rođenja nametnutim rodnim ulogama, kako ženama tako i muškarcima. Satiričnim glasom i iskrivljenom slikom sveta, predstava navodi publiku na promišljanje do granice spoznaje da psihološkim odbacivanjem ljudskosti u nasilniku i izgradnjom njegovog lika do skoro ekstremne transformacije u biće bez osećaja, lica i obličja, ne pridonose rešavanju ovog problema, već samo svom ličnom miru, odbacujući mu sve one osobine s kojima bi se kao ljudi morali povezati i reagovati.
Za scenografiju i kostime pobrinula se Irina Somborac, muziku je radio Nedan Kojić, dok je za scenski pokret i koreografiju odgovorna Jovana Rakić. Ovaj komad opravdano je izveden na Maloj pozornici pozorišta, tako da publika sržetije i još subjektivnije doživi strahotu u kojoj živi, a kojoj se opire. Glavni lik Žuti, koga tumači dobro poznato lice niške pozorišne scene Miloš Cvetković, pojavljuje se kao narator vlastite priče, koristeći nekonvencionalni pristup kako bi provocirao publiku i podstakao duboku introspekciju.
Na početku prestave, grotesknim prepričavanjem svoga rođenja, odnosno, rođenja muškog deteta u balkanskoj porodici, glumac zalazi u srž društva. „Hvala Bogu, muško”, odjekuje scenom. Dok narator prepričava prvi dan svog života, njegova majka bebi peva uspavanku veličajući svog sina i od početka govori: „Ti si muško, ti si oklop o koji se sve odbija”. Pristup odmrsivanja klupka, kojim se istražuje životni put glavnog lika od rođenja, omogućuje publici uvid u kompleksnost ljudskih sudbina balkanskog tla, ali istovremeno stvara etičke dileme koje zahtevaju pažljivo razmatranje i prepoznavanje sopstvene okoline.
Foto: SDL redakcija/ Katarina Stojiljković
Ekipa glumaca koju, pored Miloša Cvetkovića, čine Danilo Petrović, Andrija Mitić i Stefan Mladenović, koji se smenjuju tako da svako od njih tumači lik Žutog iz određenog perioda života, realistično, i priznaje se, donekle neočekivano, donosi priču o uplašenom dečaku, svesnog odvratnosti vaspitnih normi svog oca. Kako priča odmiče, dečak postaje isti otac, razgranat iz svog korena, slika i prilika onoga od čega je bežao, ali iz čega je nastao.
Glumci, pojedinačno, ali i timski, oživljavaju izobličenost muškaraca kroz svoju izvedbu, ostavljajući publiku zapanjenom i zgroženom. Njihova interpretacija omogućava duboko prodiranje u psihu Žutog, njegovih prijatelja i njegovog oca, i prikazuje mračne kutke njihovih duša koje je na trenutke teško gledati. Publika nije samo svedok dobre glume, već se suočava sa neugodnom stvarnošću koju su glumci uspeli preneti.
Nameće se pitanje koliko je zapravo moguće izrasti u normalnog muškarca u porodici u kojoj od svojih prvih koraka živiš pod pritiskom svog pola. Rečenica, koja se kao duh provlači kroz prestavu i koju je nemoguće izbeći van pozorišne sale u vidu vaspitanja srpskih očeva, a koja glasi „Udaraj, nemoj da si peder” nastoji da probudi u publici spoznaju do kakve verovatno nisu došli svaki put kada bi u svom okruženju čuli ovakvo poređenje. 
Foto: SDL redakcija/ Katarina Stojiljković
Svaki od pomenutih glumaca zaslužuje priznanje za hrabrost zbog prihvatanja i preuzimanja ovih uloga na sebe. Uz izuzetno uverljivu interpretaciju glavnog lika silovatelja i nasilnika, predstava sadrži i snažan kontrast prikazivanjem ženske strane, a tu ulogu donosi glumica Milica Filić. Ona hrabro preuzima teret prikazivanja ženskih patrijarhalnih problema, čineći predstavu kompleksnijom.
Kao jedina glumica, Milica se bez imalo poteškoća transformiše iz lika u lik, noseći na svojim ramenima svu hrabrost, požrtvovanost, ali i tragediju žena. Ona je starija sestra koja je samo žensko koje će da se uda i za koju se ne odvaja, majka koja trpi fizičko nasilje i koja je iz aspekta svog supruga uvek kriva za sve greške svoje dece jer sve su loše pokupili s njene strane, mlada devojka koju posesivni partner maltretira, devojka željna da se izvuče iz prosečnosti i pobegne iz sredine kojoj ne pripada, i na kraju, svima pred očima, ona je žrtva silovanja. Ovom predstavom Milica Filić je zasigurno dokazala glumački talenat i sposobnost da prenese složene emocije i poruke. Milica nosi neverovatnu autentičnost u svom izražavanju, posebno kroz oči, pogled i stav koji odražavaju duboku povezanosti sa likovima.
Minimalistička scenografija, gde mala sala pozorišta postaje klanica, kao i kostimografija koju čine jakne i majice sa motivima praseće i svinjske kože, izazivaju snažan osećaj gađenja. Očigledno je da je Irina Somborac svesno odabrala ovakav pristup kako bi naglasila težinu i nelagodu teme koja se istražuje u predstavi, pa samim tim i opravdava njen umetnički izraz. Pesmom Kao moja mati Zdravka Čolića, na kraju predstave postiže se snažan završni efekat čime Nenad Kojić zaokružuje čitavu temu i, kao još jedan od autora, dokazuje da je stvaralačka ekipa ove predstave postigla dugo iščekivan iskorak niške pozorišne scene.
O autoru
